Irakasgaia aurkeztu bezain pronto, nahiko beldurturik eta ukapen sentimenduarekin aurkitu nuen neure burua.
Baina hilabete hauetan zehar nolabaiteko aurrerapausoa eman dudala sentitu dut, bilakaera bat egon denaren sentimendua.
Baina bilakaera horretan zehar honako sentipen hauek ere agertuz joan zaizkit:
BURUHAUSTEAK
POZTASUNA
DESESPERAZIO UNEAK
Baina guztiarekin iritzi orokor bat eginez esan dezaket oso pozik nagoela burututako lanarekin. Lehen egunean
esan bezala, nahiko galduta aurkitu nuen neure burua, baina egunak
aurrera joan ahala lana positiboki ikusiz joan nintzen. Lan taldean
aritu ondoren, gune oso interesgarriak sortzea lortu (sitesa, eta scoop.it) dugu. Taldekideekin ere oso ondo moldatu naiz lauhile honetan eta lana aurrera eramateko metodologiarekin eroso sentitu naiz.
Hezkuntzari
buruzko zenbait artikulu interesgarri ere eskuragarri utzi dizkizuet,
baliogarriak direlakoan zuen kritikotasunaz jokatzeko, bitxikeri moduan.
Bloga aktibo jarraitzearen nahia dut, eta saiatu egingo naiz noizbehinka zenbait artikulu, iritzi, edota berri bitxi zuei eskuragarri uzten. Beraz, besterik gabe, lauhile honetako ikaskuntza ibilbidea hemen bukatzen da, baina, aurrera jarraituko duelaren esperantza dut.
Zenbait abesti entretenigarri, polit, eta niretzat berezi uzten dizkizuet, gosa dezazuen!
“Los
niños están acostumbrados a tenerlo todo antes de desearlo y sin
esfuerzo [...]. Necesitan más que nunca acostumbrarse pacientemente
mirando cómo se arrastra un caracol, observando cómo una flor crece,
cómo una gota de lluvia resbala por el cuerpo de un ciempiés peludo,
viendo aparecer un brote, regando las plantas, recogiendo las setas con
agradecimiento y dando de comer a los pájaros. Los niños deben aprender a
levantar la vista hacia el cielo de vez en cuando, como lo hacíamos
nosotros cuando nos tumbábamos en la hierba que nos “picaba” y nos hacía
cosquillas detrás de las piernas y de las orejas y nos imaginábamos que
las nubes tenían forma de dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer -
See more at:
http://actualidadpedagogica.com/el-trastorno-por-deficit-de-naturaleza-en-la-escuela-i/#sthash.oQAQ9HG7.dpuf
“Los
niños están acostumbrados a tenerlo todo antes de desearlo y sin
esfuerzo [...]. Necesitan más que nunca acostumbrarse pacientemente
mirando cómo se arrastra un caracol, observando cómo una flor crece,
cómo una gota de lluvia resbala por el cuerpo de un ciempiés peludo,
viendo aparecer un brote, regando las plantas, recogiendo las setas con
agradecimiento y dando de comer a los pájaros. Los niños deben aprender a
levantar la vista hacia el cielo de vez en cuando, como lo hacíamos
nosotros cuando nos tumbábamos en la hierba que nos “picaba” y nos hacía
cosquillas detrás de las piernas y de las orejas y nos imaginábamos que
las nubes tenían forma de dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer-
- See more at:
http://actualidadpedagogica.com/el-trastorno-por-deficit-de-naturaleza-en-la-escuela-i/#sthash.oQAQ9HG7.dpuf
El Trastorno por Déficit de Naturaleza en la escuela
“Los niños están acostumbrados a
tenerlo todo antes de desearlo y sin esfuerzo [...]. Necesitan más que
nunca acostumbrarse pacientemente mirando cómo se arrastra un caracol,
observando cómo una flor crece, cómo una gota de lluvia resbala por el
cuerpo de un ciempiés peludo, viendo aparecer un brote, regando las
plantas, recogiendo las setas con agradecimiento y dando de comer a los
pájaros. Los niños deben aprender a levantar la vista hacia el cielo de
vez en cuando, como lo hacíamos nosotros cuando nos tumbábamos en la
hierba que nos “picaba” y nos hacía cosquillas detrás de las piernas y
de las orejas y nos imaginábamos que las nubes tenían forma de
dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer-
- See more at: http://actualidadpedagogica.com/el-trastorno-por-deficit-de-naturaleza-en-la-escuela-i/#sthash.oQAQ9HG7.dpuf
“Los
niños están acostumbrados a tenerlo todo antes de desearlo y sin
esfuerzo [...]. Necesitan más que nunca acostumbrarse pacientemente
mirando cómo se arrastra un caracol, observando cómo una flor crece,
cómo una gota de lluvia resbala por el cuerpo de un ciempiés peludo,
viendo aparecer un brote, regando las plantas, recogiendo las setas con
agradecimiento y dando de comer a los pájaros. Los niños deben aprender a
levantar la vista hacia el cielo de vez en cuando, como lo hacíamos
nosotros cuando nos tumbábamos en la hierba que nos “picaba” y nos hacía
cosquillas detrás de las piernas y de las orejas y nos imaginábamos que
las nubes tenían forma de dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer -
See more at:
http://actualidadpedagogica.com/el-trastorno-por-deficit-de-naturaleza-en-la-escuela-i/#sthash.oQAQ9HG7.dpuf
“Los
niños están acostumbrados a tenerlo todo antes de desearlo y sin
esfuerzo [...]. Necesitan más que nunca acostumbrarse pacientemente
mirando cómo se arrastra un caracol, observando cómo una flor crece,
cómo una gota de lluvia resbala por el cuerpo de un ciempiés peludo,
viendo aparecer un brote, regando las plantas, recogiendo las setas con
agradecimiento y dando de comer a los pájaros. Los niños deben aprender a
levantar la vista hacia el cielo de vez en cuando, como lo hacíamos
nosotros cuando nos tumbábamos en la hierba que nos “picaba” y nos hacía
cosquillas detrás de las piernas y de las orejas y nos imaginábamos que
las nubes tenían forma de dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer-
- See more at:
http://actualidadpedagogica.com/el-trastorno-por-deficit-de-naturaleza-en-la-escuela-i/#sthash.oQAQ9HG7.dpuf
“Los niños están acostumbrados a tenerlo todo
antes de desearlo y sin esfuerzo [...]. Necesitan más que nunca acostumbrarse
pacientemente mirando cómo se arrastra un caracol, observando cómo una flor
crece, cómo una gota de lluvia resbala por el cuerpo de un ciempiés peludo,
viendo aparecer un brote, regando las plantas, recogiendo las setas con
agradecimiento y dando de comer a los pájaros. Los niños deben aprender a
levantar la vista hacia el cielo de vez en cuando, como lo hacíamos nosotros
cuando nos tumbábamos en la hierba que nos “picaba” y nos hacía cosquillas
detrás de las piernas y de las orejas y nos imaginábamos que las nubes tenían
forma de dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer -
“Los
niños están acostumbrados a tenerlo todo antes de desearlo y sin
esfuerzo [...]. Necesitan más que nunca acostumbrarse pacientemente
mirando cómo se arrastra un caracol, observando cómo una flor crece,
cómo una gota de lluvia resbala por el cuerpo de un ciempiés peludo,
viendo aparecer un brote, regando las plantas, recogiendo las setas con
agradecimiento y dando de comer a los pájaros. Los niños deben aprender a
levantar la vista hacia el cielo de vez en cuando, como lo hacíamos
nosotros cuando nos tumbábamos en la hierba que nos “picaba” y nos hacía
cosquillas detrás de las piernas y de las orejas y nos imaginábamos que
las nubes tenían forma de dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer -
See more at:
http://actualidadpedagogica.com/el-trastorno-por-deficit-de-naturaleza-en-la-escuela-i/#sthash.oQAQ9HG7.dpuf
“Los
niños están acostumbrados a tenerlo todo antes de desearlo y sin
esfuerzo [...]. Necesitan más que nunca acostumbrarse pacientemente
mirando cómo se arrastra un caracol, observando cómo una flor crece,
cómo una gota de lluvia resbala por el cuerpo de un ciempiés peludo,
viendo aparecer un brote, regando las plantas, recogiendo las setas con
agradecimiento y dando de comer a los pájaros. Los niños deben aprender a
levantar la vista hacia el cielo de vez en cuando, como lo hacíamos
nosotros cuando nos tumbábamos en la hierba que nos “picaba” y nos hacía
cosquillas detrás de las piernas y de las orejas y nos imaginábamos que
las nubes tenían forma de dinosaurios y de conejos” Catherine L’Ecuyer-
- See more at:
http://actualidadpedagogica.com/el-trastorno-por-deficit-de-naturaleza-en-la-escuela-i/#sthash.oQAQ9HG7.dpuf
Aurreko ikasturtean, garapenaren psikologia ikasgaian haurtzaroari buruzko dokumental hau ikusi genuen, eta egia izateko, oso interesgarria iruditu zitzaidan. Bertan ikus daitekeen moduan, herrialde ezberdinetako ume jaioberrien bizitza islatzen da, kulturaniztasuna agerian utziz. Esan beharrik ez dago, kulturak hezkuntza markatzen duela eta honi esker ondoriozta daiteke, jaio zaren herrialdearen arabera garapen bat edo beste izango duzula.
Txertatu dudan dokumentalean, 4 herrialde ezberdineko umeen jaiotza, eta urte bat bete arteko jasotzen duten garapena ikusten da, eta honako hauek dira nire aburuz, ondorio nagusiak:
Lehenik eta behin, hezitzaileak (amak, aitak, ...), umearen askatasunari zein garrantzi ematen dion kontuan harturik, umeak atrebentzia handiagoa edo txikiagoa izango du. Oso babestua baldin bada, gerora nabaritu egingo zaio ume horri ez duela esperimentatzeko gaitasun handirik eta beti behar izango duela gurasoen edota alboko baten presentzia. Bestalde, bideoan Mongoliako ume bat ageri da, eta honi hankak uneoro elkartu egiten dizkiote. Nabaritu egiten da, gainontzeko umeak adin antzekoarekin ibiltzen hasten direla, eta, ostera, honek zailtasun eta denbora luzeagoa behar duela ibiltzen ikasteko.
Laister dokumentatzaile paperean bete beharko dugun aurkezpena egingo dugu, eta horrenbestez, sitesean informazioa, hausnarketak, gure behaketak ... sartuz goaz.
Taldeko partaide bakoitzak zeregin ezberdina betetzea erabaki genuen pasadan astean, eta nik, guri egokitu zaizkigun taldeen behaketa egitea aukeratu dut. beraz, saio praktikoetan horretan nabil, hausnarketak egiten.
Gaur ere ahozko aurkezpenak entzuten egon gara. Egia esateko, gaiak nahiko errepikakorrak iruditu zaizkit eta azkenean nire interesa gutxituz joan da. Hala ere, esan beharra dago, erabili dituzten euskarri digitalak interesgarriak izan direla eta gainontzeko taldeekin aldea nabaritu dela. Nabaritzen hasi da jada badaramagula denbora IKT-ekin lanean eta geroz eta hobeto moldatzen garela horiekin.
Beraz, gaurko teoria saioari buruz ezer gutxi haurnartu dezaket, eta ez dut nahi errepikakorra izan.